Bu hafta sizlerle Karabük ilinden bahsedeceğiz; ancak sayısal veriler arasında boğulmadan, samimi duygularımızla…
1980’li yıllarda burada yaşayan herkes geçmişe özlem duymakta. Çünkü bir şehrin ileriye değil de geriye bu kadar hızlı gidişine tanık olabileceğiniz nadir yerlerden biri Karabük. “Nereden nereye geldik?” diye düşünmeden edemiyorum. O yıllarda Karabük’te yaşamış pek çok insanın da bana katılacağına inanıyorum; zaten bunu sık sık duyuyorum.
Elbette burada sorun yalnızca yönetimlere yüklenemez. Şehrin kültürel seviyesi, eğitim durumu, sosyal hayat gibi yavaş değişen unsurlar yıllar içinde bugünkü tabloyu hazırladı.
Karabük elbette KARDEMİR’siz düşünülemez. KARDEMİR’in devlete ait olduğu yıllarda sosyal ve kültürel hayat oldukça renklidir. Kulüpler, sinemalar, “Havuzlu Bahçe” gibi tesisler dönemin insanlarına çok güzel hizmetler sunardı. O zamanlar Ankara bize çok yakın gelirdi; şimdi ise sanki çok uzak… Çünkü o dönemlerde Ankara’dan pek çok sanatçı gelir, Demir Çelik Fabrikasında çalışanlardan öğrencilere kadar herkesin kültürel gelişimine katkı sağlardı. Şimdi, özel sektör döneminde, bu tür sorumlulukların üstlenildiğine pek şahit olamıyoruz. Fakat o günleri yaşamış olan herkesin hâlâ o duyarlılığı ve sosyal sorumluluğu özlemle beklediği kesin.
Geçtiğimiz günlerde Karabük’ün çehresinin yenileneceğine dair bazı haberler gördüm; şahsen çok sevindim. Özellikle Hürriyet Caddesi, şehrin alışveriş için en çok tercih edilen bölgesi. Farklı düzenlemeler olacağını düşünmüştüm; ancak şehre girerken yalnızca binaların gri ve beyaza boyandığını fark ettim. Bana göre ilginç bir renk seçimi… Çünkü şehir zaten fabrikanın etkisiyle gri tonların hâkimiyetinde. Bu nedenle binaların griye boyanması pek iyi bir tercih gibi gelmedi. Üstelik Karabük, beyaz rengi kısa sürede griye dönüştürebilen bir şehir; sanırım bir yıla kalmaz bu yeni renkler de kararır.
Çocuklarımızı eğlendirecek, sosyal anlamda geliştirecek alanlar bulmakta zorlanıyoruz. Hafta sonları sıkıntıdan patlayan bir sürü çocuk… Biz ebeveynler ise bu eksikliği gidermek için çevre illere gitmek zorunda kalıyoruz. Yazın gelen lunapark çocukları çok sevindirmişti; sevinçle gittik ama doğrusu hayal kırıklığı yaşadık. Gidenler hak verecektir: konum uygun değildi, fabrikanın kiri ve pas kokusu havadaydı. Zeminden yayılan kimyasal koku rahatsız ediciydi, her yer sivrisinek doluydu, aletler çok eskiydi; bindirmeye korktuk. Niyet güzeldi, teşekkür ederiz, ama sonuç ne yazık ki güzel değildi.
Hürriyet Caddesi ise tam bir keşmekeş hâline gelmiş. Her şey karmakarışık; bir düzen yok. Oturacak birkaç mekan dışında “kafe” denilebilecek düzgün yer bulmak zor. Lokantalar da eskimiş, köhnemiş… Oysa caddenin adı gibi özgür, ferah ve estetik olmasını isterdik. Ayrıca, liyakatsizlik ciddi bir sorun hâline gelmiş. Eğitimi olmayan kişilerin spor, bale, hatta çocuk kursları açtığını; tırnak, dövme gibi hizmetlerin de ehil olmayan kişilerce yapıldığını görüyoruz.
Sanırım iki alışveriş merkezimiz var; belki de Türkiye’de en az sayıda AVM’ye sahip illerden biriyiz. Açan kapatıyor. Büyük markalar Karabük’ü tercih etmiyor. Ulusal ve uluslararası markalar deniyor ama kısa sürede çekiliyor. Denk geldiğimde nedenini sorduğumda genelde “gelen giden yok” cevabını alıyorum. Kaliteli mekanlar, mağazalar burada barınamıyor. Tabi bu durumu sadece yönetime yüklemek doğru değil; bu bir toplumsal mesele. Açmıyorlar diye şikâyet ediyoruz, ama açana da gitmiyoruz.
Amacımız bağcıyı dövmek değil elbette, ama konuşmazsak çözüm nasıl bulunur? Aslında hepimiz konuşmalıyız; yaşadığımız şehir için elimizden geleni yapmalıyız. Sonuç olarak, Karabük’ü konuşmaya devam edeceğiz…
Belki sizlerin de önerileri olur, paylaşırız.
Şimdilik bu kadar… Kalın sağlıcakla.
Yazar:
Prof. Dr. Anıl ERTOK
Güzel Sanatlar ve Tasarım Fak. e. Dekanı
yorum Yap